طالبان: با تحکیم نظام مرکزی، مردم را متحد کرده‌ایم؛ مردم با تخویف و تهدید به اتحاد نمی‌رسند
جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا در سخنرانی اخیر خود در حضور رسانه‌ها اظهار داشت که مردم افغانستان تحت هیچ شرایطی متحد نخواهند شد. آقای بایدن درحالی این سخنان را بیان نمود که از تصمیم خود مبنی بر خروج نیروهایی آمریکایی از افغانستان یک‌بار دیگر دفاع کرد.
وزارت خارجه طالبان به اظهارات رئيس‌جمهور امريکا در مورد متحد نبودن افغانستان، واکنش نشان داد.
قهار بلخی، سخنگوی وزارت خارجه طالبان گفت که پس از خروج نیروهای بین‌المللی از افغانستان، طالبان با تحکیم نظام مرکزی، مردم را متحد کرده است.
سوال به‌میان می‌آید که طالبان چگونه توانسته است مردمی را که سال‌ها در اثر بی‌عدالتی و تمامیت‌خواهی در جنگ، خصومت و تشتت به سر برده‌اند، متحد سازند؟
گروه افراطی طالبان ادعا دارند که پس از تصرف کامل افغانستان آنان حکومت مرکزی مقتدر تشکیل داده‌اند و تمام مردم کشور را تابع حکومت خوانده‌ی خودشان کرده‌اند. اما واقعیت چیزی دیگریست. طالبان به عنوان یک گروه جنگ‌افروز سال‌ها در برابر مردم و دولت مشروع افغانستان با خلق وحشت دست به اقدامات تروریستی زدند تا سرانجام با معامله‌گری نظام را ساقط کرده، به قدرت دست پیدا کردند. مردم اگر اکنون از دساتیر ظالمانه‌ی این گروه متابعت می‌کنند و یا در برابر استبداد و ستم آنان سکوت اختیار کرده‌اند به معنای اتحاد با تروریستان و پذیریش این گروه نیست، بلکه به علت بی‌پناهی و جبر زمان است که آنان را وادار به تحمل چنین وضعیتِ سخت کرده‌اند.
بدون هیچ‌گونه تردید اگر در رویکرد استبدادی طالبان تغییری به میان نیاید، مردم از ستم این گروه بیشتر از حالا به ستوه خواهند رسید، روزی در برابر آنان برخواهند خواست و برای همیشه آنان را از صحنه دور کرده به زیر می‌کشند. اکنون مردمِ خسته از جنگ‌های طولانی، نفس تازه می‌کنند و منتظرند تا در سیاست انحصاری با رویکرد تمامیت‌خواهی فعلی طالبان چه تغییری می‌آید. مردم هنوز توقع دارند که با اعمال فشارهای داخلی و جامعه‌ی، طالبان اصلاحات جدی در حکومت به وجود آورند و دیگر اقوام و جریان‌ها را در قدرت سهیم کنند.
سوال دیگر اینست که چرا مردم افغانستان با هم متحد نمی‌شوند و به وحدت ملی نمی‌رسند. جواب این پرسش خیلی ساده است. مردم افغانستان به دلیلی با همدیگر متحد نمی‌شوند که در طول تاریخ، در این مملکت بی‌عدالتی و برتری‌طلبی قومی وجود داشته/دارد. تا زمانیکه مشکل بی‌عدالتی و تفوق‌خواهی در کشور حل نشود، مردم به اتحاد و همبستگی نمی‌رسند حتا اگر به‌دنبال هر شهروند یک طالب شلاق به‌دست و مسلح سایه به سایه آنان را تعقیب کنند و از آنان بخواهند به‌اتحاد روی آورند.
در نبود عدالت اجتماعی، هرگز وحدت ملی و اتحاد جمعی در افغانستان به وجود نمی‌آید. سرانجام این ملک تا ابد محتاج و نوکر بیگانه خواهد ماند. مردمان آن دربه‌در پشت مرزهای بیگانگان تحقیر و توهین شده، روی خوشبختی و سعادت را نخواهند دید.
