افراد طالبان عطش آدم‌خواری خود را با کشتن انسان‌های بی‌گناه فرو می‌نشانند ـ مجله‌ی اورال
طالبان، خودشان را مجریان احکام دین و حدود شریعت می‌دانند و با ابزار قرار دادن دین قدرت را به‌دست گرفته‌اند و بر سرنوشت میلیون‌ها شهروند کشور مسلط شده‌اند. اما این گروه افراطی بیست سال به‌صورت مستقیم آدم کشته‌اند؛ آدم‌خواری، کشتار و شکنجه جز عادت و به نحوی هم به سرگرمی و تفنن برای جنگجویان آنان مبدل شده‌اند. رهبران آنان این جنایات‌شان را جهاد خوانده‌اند و توجیهی دینی کرده‌اند.
اکنون که آنان حاکم بلامنازع بر سرنوشت مردم گشته‌اند، خود را مالکان جان و مال مردم نیز می‌دانند. آنان خودشان را در برابر هیچ کس و هیچ چیزی پاسخگو نمی‌دانند. آنچه که بی‌ارزش‌تر از همه‌چیز برای آنان‌اند، جان و زندگی مردم است. برای این وحشیان که به آدم‌کشی عادت کرده‌اند سخت است که دستان‌شان از ماشه‌ی تفنگ کوتاه باشد و نتوانند با شیلیک بر آدم‌ها آنان را بکشند.
زینب عبداللهی ۲۵ ساله که شب گذشته (پنجشنبه، ۲۳ جدی ۱۴۰۰) تازه از محفل عروسی برگشته و همراه خانواده و بستگان خود به سوی خانه در حرکت بودند، با کشیدن ماشه‌ی تفنگ توسط طالبی در جا در اونچی باغبانان کابل جان می‌بازد. برای یک طالب جانی این کار همانند آب خوردن ساده است، زیرا هیچ مسوولی از او نمی‌پرسد که چرا چنین کرده‌است و هیچ مواخذه‌ای هم در کار نیست. اما در مقابل، خانواده و بستگان این دختر جوان را به عزا نشانده است که تا زنده‌اند از این مصیبت کمرشکن کمر راست نخواهند توانست. از سوی دیگر باشنگان شهری به وحشت افتیده‌اند که مبادا قربانی بعدی مرمی طالب من باشم.
رویداد مشابهی در همین منطقه (گولایی مهتاب‌قلعه برچی) شاید با تفاوت ۱۰۰ متر در ۲۰ سنبله همین‌سال اتفاق افتاد. در این رویداد زن ۳۸ ساله‌ی بنام نرگس مادر چهار فرزند که حامله نیز بود با شیلیک مرمی طالب بر پیشانی‌اش کشته می‌شود.
مقامات طالبان با وجودیکه در برابر رسانه‌ها وعده پیگیری این رویدادها را می‌دهند اما در پشت صحنه خانواده‌های قربانیان را تهدید می‌کنند تا دست از اعتراض و پیگیری بکشند.
بعد دیگر این قضایا اینست که جان هزاره‌ها برای طالبان بی‌ارزش‌تر از سایرین‌اند. هزاره‌کشی برای آنان هیچ هزینه‌ی در پی ندارند. زینب و نرگس تنها شهروندان هزاره نیستند که به سادگی به دست جنگجویان طالبان به صورت عمدی به قتل می‌رسند، بل در گذشته به ده‌ها مورد از این رویدادها برای این مردم اتفاق افتاده است و در آینده هم اطمینانی برای توقف این گونه جنایات متصور نیست.
