وضع محدودیت‌های روزافزون طالبان بر زنان؛ پیام دختران افغانستانی به جهانیان چیست؟ ـ مجله‌ی اورال

با گذشت هر روز از به قدرت رسیدن طالبان ما شاهد وضع محدویت‌های بیشتر از سوی این گروه بر زنان و دختران هستیم. محدودیت‌های وضع‌شده‌ در شرایط فعلی برای هیچ فردی آگاه و مسوول قابل پذیرش نیست.

زنان و دختران افغانستانی به‌شدت در برابر سرنوشت‌شان نگران‌اند. زیرا آنان هر روز احساس فشار بیشتر می‌کنند و بیشتر آزادی‌های خود را از دست می‌دهند. این وضعیت مخصوصاً‌ برای آنانی که در طول سال‌های گذشته تحصیل کرده‌اند و به تمام معنا ارزش حقوق انسانی و آزادی‌های فردی را می‌دانند، به‌شدت غیرقابل قبول است. آنان خود را در یک وضعیت اختناق‌آور احساس می‌کنند.

مرسل انوری دانشجوی دانشگاه‌ کابل است. او دیدگاه خود را نسبت به‌وضعیت جاری در مصاحبه‌ای با مجله‌ی اورال چنین ابراز می‌دارد:
"من دانشجوی سال سوم رشته اقتصاد در دانشگاه کابل بودم. قبل از ورود طالبان به افغانستان من روزانه به صورت منظم در درس‌های دانشگاه اشتراک می‌کردم. علاوه بر آن مسوول بعضی از پروژه‌ها برای توانمندسازی زنان در بخش تجارت و اقتصاد نیز بودم. از اینکه هم کار می‌توانستم و هم زمینه‌ی تحصیل برایم فراهم بود، خوشحال بودم و برای آینده‌ی خود برنامه‌ریز می‌کردم. اما اکنون من مانند هزاران دختر دیگر هم‌سرنوشتم، نه‌تنها از ادامه‌ی تحصیل محروم شده‌ام، بلکه حق کار نیز از من گرفته شده است. این وضعیت برایم خیلی سنگین تمام می‌شود. من حتا چنین وضعیتی را تصور نمی‌توانستم که شاهد چنین روزی در زندگی خود باشم که اجازه‌ی کار و تحصیل نداشته باشم. من خودم شخصاً در اوایل سلطه‌ی طالبان برای بازگشایی مکاتب و دانشگاه در راهپیمایی زیادی اشتراک کردم ولی متاسفانه که پاسخ این راهپیمایی‌های ما رفتار خشونت‌آمیز بود؛ که خودم شاهد زخمی شدن یک‌تن از دوستانم در یکی ازاین مظاهره‌ها بودم».

او در ادامه می‌گوید: «من از جهانیان و سازمان‌های بین‌المللی می‌خواهم که برای تغییر اوضاع در افغانستان اقدام کنند و بر طالبان فشار وارد کنند که تا دست از زن‌ستیزی بردارند. حد اقل انتظاری که از کشورهای جهان دارم اینست که تا گروه طالبان به معنای واقعی در رفتار شان تغییرات نیاورده‌اند به هیچ صورت این گروه را به رسمیت نشاسند».

مریم محمدی دانش‌آموز در یکی از مکاتب شهر کابل است. او پیام خود را این‌گونه در مصاحبه‌‌ای با مجله بیان می‌کند:
"وضعیت این روزها مرا به یاد قصه‌های مادرم می‌اندازد که در مورد بیست سال قبل برایم می‌گفت. مادرم خاطره‌اش را این‌گونه از دور اول حکومت طالبان برایم قصه می‌کرد:‌ در آن زمان ما دختران حق رفتن به مکتب را به صورت مطلق نداشتیم؛ بدون محرم از خانه بیرون رفته نمی‌توانستیم و حتما موقع رفتن به بیرون از خانه باید برقع می‌پوشیدیم. با توجه به وضعیتی را که از مادرم در مورد بیست قبل از رفتار طالبان شنیدم، به این نتیجه رسیدم که طالبان بار دیگر می‌خواهد گام‌به‌گام همان قیودات را وضع و تطبیق کنند. من امیدوارم که کشورهای جهان، طالبان و حکومت‌شان را به رسمیت نشناسند، چون به رسمیت شناختن این گروه جنگی اشتباه بزرگ است. جبران این اشتباه زمانی طولانی را نیاز دارد و البته که باید همه کشورهای جهان تاوان این اشتباه را بپردازند."

در زیر سلطه‌ی طالبان تمام مردم از آزادی‌ها و حقوق‌شان محروم گشته‌اند، اما زنان بیشتر از همه متضرر شده‌اند. آنان نگرانی‌های زیادتری نسبت به آینده‌ی‌شان دارند. آنچه که مایه‌ی امیدواری است اینست که هم‌اکنون جهانیان بیشتر به صدای زنان افغانستان اهمیت می‌دهند. زنان یکی از راه‌های موثر بر تغییر و اصلاح رفتار جنگجویان طالبان را فشارهای بین‌المللی می‌دانند. آنان از جامعه جهانی انتظار دارند که هم‌چنان در کنار زنان افغانستان بی‌استند و آنان را در این زمان حساس و خطرناک تنها نگذارند.