زنان امروز، زنان بیست‌سال قبل نیستند ـ مجله‌ی اورال
زنان امروز، شمع شعله‌وری هستند که هر باد و شمالی توان خاموش کردن‌شان را ندارند. شماری از زنان فعال و آگاه که نمی‌خواهند حقوق شان به آسانی پایمال گردند، برای دادخواهی و رسانیدن صدای‌شان به گوش جهان و جهانیان دست به اعتراض زدند. این زنان برای بارهای متوالی است که اعتراض کرده و در جاده‌ها صدا بلند می‌کنند و فریاد می‌زنند: (نان، کار، آزادی). آن‌ها در حقیقت چیزی به‌جز دست یافتن به حقوق اساسی و مسلم انسان‌های این سرزمین چیزی نمی‌خواهند.
با روی‌کار آمدن طالبان در قدرت، زنان از کار وفعالیت باز داشته شده‌اند و زنانی که خود سرپرست و نان‌آور خانواده بودند از حقوقی چون حق تعلیم، تحصیل، کار و آزادی محروم گردیده‌اند. ما شاهد بدبختی و بیچارگی زیاد فامیل‌هایی هستیم که سرپرست آن‌ها فقط یک مادر، خواهر و یا همسر بوده‌اند.
از جمله میتوان از خانم معلمی یاد کرد که در یکی از مکاتب دولتی آموزگار بوده ولی اکنون روزها از ساعت هشت صبح تا چهار عصر روی زمین سرد نشسته و بوت رنگ می‌کند تا بتواند لقمه نانی برای فرزندان خود ببرند.
دو دهه قبل زمانی‌که برای بار اول گروه افراطی طالبان به قدرت رسدیدند، با رفتارهای وحشیانه و ضد انسانی‌شان حقوق و آزادی‌های مردم را سلب کردند. مخصوصاً بیشترین ظلم و اجحاف را بر زنان روا داشتند. در آن زمان زنان به‌صورت مطلق خانه‌نشین شدند. از حق آموزش و کار به صورت قطعی محروم گشتند. زنان آن زمان با پذیرفتن وضعیت حاکم، تن به تسلیمی داده بودند.
پیشنهاد بر این است که: زنان نیمی از پیکره‌ی جامعه را تشکیل می‌دهند، لذا خانه‌نشین کردن و استفاده نکردن از توانایی و استعداد آن‌ها به معنای فلج‌کردن نصف نیروی کار و فعال جامعه است. بنابراین، نه‌تنها حکومت نامشروع فعلی، بلکه هر حکومتی که در افغانستان حاکم می‌گردد، باید برای زنان اجازه فعالیت و کار بدهند تا آن‌ها در کنار مردان در ترقی و پیشرفت جامعه نقش ایفا کرده و سهیم باشند.
در شرایط فعلی، جامعه جهانی و سازمان‌های حقوق بشری باید در این زمینه، خاموش ننشینند و تلاش نمایند تا زنان افغانستان از حقوق انسانی و مدنی خویش بهره‌مند گردند.
اگر وضعیت به همین منوال کنونی ادامه یابد، جامعه افغانستان به‌سوی نابودی سوق داده خواهد شد و برعکسِ کشورهای مترقی، ما به عقب‌تر بر خواهیم گشت که این خود، پیامدهای جبران‌ناپذیری برای نسل‌های آینده مان خواهد داشت.
اما مبارزات و فداکاری‌هایی زنان آگاه و تحصیل یافته‌ی امروز عرصه را بر گروهی افراطی طالبان تنگ کرده‌اند. طالبان هم پذیرفته‌اند که باید در برابر خواسته‌های زنان امروز تمکین کنند ورنه روز و روزگار شان بیش از گذشته سیاه خواهد شد و دنیا آنان را منزوی‌تر خواهند کرد.
