آغاز هشتمین دور دادخواهی مهاجرین فراموش‌شده در اندونزی ـ مجله‌ی اورال
مجله‌ی اورال - اندونزی؛
امروز چهارشنبه ۸ دسامبر ۲۰۲۱ صدها تن از پناه‌جویان افغانستانی مقیم در شهرهای «تنجونگ پیننگ» و «باتام» اندونیزی در اعتراض به بی‌توجهی سازمانهای مهاجرت و بی‌سرنوشتی شان در آن کشور راهپیمایی کردند.
گزارش‌ها می‌رساند که این پناه‌جویان با راه‌اندازی یک تظاهرات دوام‌دار و سراسری، خواهان رسیدگی به پرونده‌های مهاجرت شان از سوی سازمانهای جهانی مهاجرت‌اند. آنان می‌گویند که تا معلوم شدن سرنوشت شان این اعتراض‌ها ادامه خواهد داشت.
آنان می‌گویند که در اعتراض‌های قبلی‌شان چندین‌بار با راه‌پیمایی‌ها حدود ۳۰ کیلومتری پیش دفتر سازمان UNHCR رفته و خواستار رسیدگی سریع‌تر به وضعیت نامناسب و پرونده‌های مهاجرتی شان شدند. آن‌ها می‌گویند که متاسفانه تا کنون هیچ نماینده‌ای از سازمان ملل از دفتر کاری خود بیرون نشده که با ما صحبت کنند.
آنان می‌گویند که مهاجرین از سازمان UNHCR کاملن ناامید شده‌اند و چاره‌ای جز به ادامه‌ی اعتراض‌ها ندارند.
آنان اضافه می‌کنند که پیش از این، اعتراض‌ها از مقابل ارگان‌های دولتی اندونزی اجرا می‌شده و اکنون هم ادامه‌ی این راهپیمایی ها قرار است از مقابل ساختمان مقام ولایت گرفته تا ساختمان فرمان‌داری ادامه یابد و به احتمال زیاد مسیر راهپیمایی بعدی آنان به طرف ساختمان مجلس نمایندگان این ایالت خواهد بود.
قابل یادآوری است که نمایندگان پناه‌جویان ملاقات‌های حضوری با شورای علما و نهادهای غیر دولتی و سازمانهای حقوق بشری در این شهر داشته‌اند و از آنان نیز خواستار همکاری و حمایت شدند.
همچنین خیمه‌های تحصن در شهرهای «ماکاسار و میدان و پکن بارو» بیش از بیست روز است که با وجود چندین مورد هجوم نیروهای امنیتی اندونزی، همچنان پابرجاست.
آنان اضافه می‌کنند که در اعتراض به بی‌توجهی نهادهای مسوول و همچنان رسانه‌های دنیا و فعالان حقوق پناه‌جویان يک تن از تحصن‌کننده‌ها هفته‌ی پیش مجبور شد خودش را مقابل دفتر سازمان ملل پيش چشمان هزاران نفر در شهر میدان آتش بزند که در حال حاضر با وضعیت بسیار وخیم در بیمارستان بستری است.
همچنان تا کنون در پیوند به بی‌سرنوشتی مهاجرین چندین تن در شهر پکن بارو لب‌های شان را دوختند.
قابل یادآوری‌ست که در اندونیزی هوا در این شب‌ها و روزها بارانی است. تظاهرات‌کنندگان تاکید دارند که آنان تا رسیدن به حق شان با تحمل هر نوع سختی و فشار به اعتراض‌های شان ادامه می‌دهند.
