نامه‌ی سرگشاده‌ی مهاجرین گیرمانده در اندونزی به تمام آزادی‌خواهان جهان ـ مجله‌ی اورال

با درود بر نویسندگان، فعالین مدنی، فعالین حقوق بشر، شاعران، سیاست‌مداران، هنرمندان و آوازخوانان افغانستان و جهان!
ما مهاجران گیرمانده در کشور اندونزی، از شما به‌عنوان درمانده‌ترین و بی‌سرنوشت‌ترین انسان‌های گیرمانده به منجلاب سیاست‌های ناروشن «کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان» در اندونزی تقاضامندیم که لطفاً در مورد تظاهرات و خیمه‌ی تحصن پناهندگان در اندونزیا بنویسید!
امروز بیست‌ومین روز از برپایی خیمه‌ی تحصن پناهندگان با حضور  ۳۰۰ پناهنده در شهرهای میدان «پکن بار» و «مکاسار» در اندونزی می‌گذرد؛ اما نه تنها هیچ ارگانی صدای ما را نشنیده، حتی بایکوت خبری نیز شدیم.

این درحالی‌ست که پناهندگان افغانستانی در شهرهای متعددی مانند «مکاسار»، «سورابایا»، «تنجونگ»، «پیننگ» و «کوپنگ» در کشور اندونزی به‌صورت منظم و هفته‌وار در خیابان‌های شهر برای جلب توجه سازمان‌ها و کشورهای خیّر تظاهرات و راهپیمایی می‌کنند؛ اما متاسفانه هیچ خبرگزاری معتبر در اروپا، همچنین استرالیا، کانادا و امریکا که از اندونزی مهاجر می‌پذیرند، اخبار تظاهرات و‌ تحصن پناهندگان در اندونزیا را پخش نمی‌کنند.

ژورنالیستان اندونزی حق پخش خبر در مورد ما را ندارند، بخاطری‌که دولت اندونزی برای نگهداشتن طولانی مدت پناهندگان در این کشور، سالانه میلیون‌ها دالر از کشور استرالیا دریافت می‌کند تا پناهندگان را در اندونزی دور از مرزهای استرالیا نگهدارد. با این‌وجود، درحال حاضر پناهندگان برای کشور اندونزی و سازمان‌های مدافع حقوق بشر در این کشور، به یک تجارت بزرگ تبدیل شده است.

UNHCR در اندونزیا کم‌کارترین اداره‌ی حقوق‌بشری در دنیاست. از آنجایی‌که کشور اندونزیا معاهده‌ی  کنوانسیون ۱۹۵۱ مربوط به وضعیت پناهندگان را امضا نکرده است، خود را در قبال پناهندگان مسوول نمی‌داند.  در حال حاضر، مجموعن نزدیک به ۴۱ هزار پناهنده از کشورهای مختلف در اندونزی منتظر طی‌مراحل کار شان هستند. اما نه تنها هیچ پیشرفتی در روند کار نیست، بل هر روز وضعیت برای مهاجرین
بدتر شده می‌رود.

این درحالی‌ست که از یک دهه بدین‌سو، هشت هزار نفر پناهنده‌ی افغانستانی، منتظر اسکان مجدد و طی‌مراحل کاری‌شان از طریق UNHCR / کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان هستند.
ما پناهندگان در اندونزی از سال ۲۰۱۲  تاکنون بدون دست‌رسی به ابتدایی‌ترین حقوق انسانی در اندونزی گیر مانده‌ایم؛ نه حق کار داریم نه حق تحصیل و نه هم حق سفر، حتی اجازه‌ی رفت‌وآمد از شهری به شهر دیگر را از ما گرفته‌اند. در طول نزدیک به یک دهه هر بار که از افسران سازمان در مورد پرونده‌ی خود پرسیدیم گفتند صبور باشید...

یک‌دهه بی‌سرنوشتی، آن‌هم در بدترین وضعیت، صبر که هیچ حتا ما را از زندگی بیزار کرده است. وضعیت روحی-روانی  پناهندگان در اندونزی به شدت خراب و آسیب‌دیده‌است که تا کنون ۱۴ تن بر اثر این فشارها خودکشی کرده‌اند. در آخرین مورد یک مهاجر ۲۲ ساله چند روز پیش در شهر میدان در شمال جزیره‌ی سوماترا، در اندونزی در اعتراض به طولانی بودن پروسه‌ی اسکان مجدد، خود را در پیش دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان، آتش زد که شاید ویدیوی او را در رسانه‌های اجتماعی دیده باشید. فعلا او با مرگ دست‌وپنجه نرم  می‌کند و در شفاخانه تحت درمان قرار گرفته است. این جوان از ناحیه‌ی دست و صورت آسیب جدی دیده است. با این‌وجود، وضعیت افغانستان هم به همه معلوم است و هیچ امیدی برای بهبودی نیست تا کسی برای برگشت فکر کند.

لطفن صدای ما را در رسانه‌های محلی تان بلند کرده، از ما حمایت کنید. این خواست زیادی نیست مطینیم هر کدام شما قادر به انجام این کار هستید؛ پس خواهش می‌کنیم این لطف تان را از ما دریغ نکنید، ما را یاری رسانید.

با سپاس، مهاجران گیرمانده در اندونزی

قابل ذکر است که این نامه از جانب مهاجران افغانستانی مقیم اندونزی به آدرس مجله‌ی اورال فرستاده شده است.
مجله‌ی اورال به عنوان یک رسانه‌ی آزاد وظیفه خود می‌داند در جهت دادخواهی برای احقاق حقوق شهروندان از هیچ‌گونه تلاشی دریغ نورزد.