سرانجام در تلویزیون به صورت رادیویی ظاهر شد

«ملامحمدحسن‌آخوند»، رییس وزیران حکومت موقت طالبان را می‌گویم. او که نزدیک به سه ماه به عنوان رییس وزیران حکومت موقت طالبان در صدر مجلس می‌نشیند، تا کنون کسی شاهد حرف و سخنی از او نه در مجلس وزیران طالبان و نه در رسانه‌ها بوده‌است. تا پیش از دی‌شب، ساعت 8 و 30 دقیقه‌ی شب، برابر با 6 قوس 1400، نه تنها حرفی از شنیده نشده بود که ژشت نشستن و نگاه او در صدر مجلس هم‌چنان ثابت و بدون تغییر بوده‌است. با همان عمامه‌ی سفید، واسکت کرمی‌ و پیراهن تنبان سفید، حتا با همان زاویه‌ی نگاه به افراد حاضر در مجلس، اصلن او چه کاره است؟

ملا محمدحسن آخوند، رییس وزیران حکومت طالبان است. در دولت‌داری‌ها در تمام دنیا رسم و قانون بر این است که رییس مجلس، در تعیین و تبیین آجندا نقش اساسی دارد و در تحلیل و بررسی آن از صلاحیت بالاتر نسبت به افراد دیگر در مجلس برخوردار است. رییس مجلس وظیفه‌ی نتیجه‌گیری در جلسه‌ها را دارد و برای افراد حاضر در جلسه در راستای رفع مشکلات و موادی که در مجلس روی آن بحث شده‌است، وظیفه می‌سپارد. این خیلی معمول است که رییس در هر موقعیتی دارای چهره‌ی قابل‌اعتبار به خصوص برای رسانه‌هاست. مردم، رسانه‌ها، افکارعامه، تحلیل‌گران و... سیاست و عمل‌کرد یک سیستم را از زبان رییس آن مورد ارزیابی قرار می‌دهند. این‌که در این مورد آقای ملامحمدحسن‌آخوند چه اندازه به وظیفه‌اش عمل کرده‌است، خودش، خدایش و افرادی‌که زیرنظر او در جلسه‌های کابینه‌ی دولت طالبان حاضر می‌شوند، می‌دانند. مردم و رسانه‌ها که بعد از سه ماه تمام فقط توانستند، صدای آقای رییس وزیران را از تلویزیون به صورت رادیویی بشنوند.

تا کنون از رییس وزیران طالبان در شبکه‌های اجتماعی به عنوان نماد خاموشی یاد می‌شود و این وضعیت تبدیل به طنز تلخ برای حکومت طالبان، به خصوص آقای ملامحمدحسن‌آخوند شده است. یکی از کاربران عکس تزیین شده‌ای را نشر کرده‌است که در آن در یکی از سه گزینه‌ی «صدا»، «لرزه» و «بی‌صدا» در تلفن روی گزینه‌ی بی‌صدا، عکس ملامحمدحسن‌آخوند را گذاشته است. هم‌چنان کاربر دیگری عکسی را تزیین کرده‌است که آقای رییس وزیران را در تمام روزهای هفته در یک‌حالت، آن‌هم به صورت ساکت و بدون هیچ تغییری نشان می‌دهد.

ممکن است گفته شود که افکار عامه نسبت به بیست‌سال قبل آگاه شده است و توقع بیشتری از سران حکومت‌ها دارند. بله این مورد درست است و با خود پیام بزرگی حمل می‌کند. نخست این‌که به میزان تحولات مثبت و منفی در جهان، حکومت‌داری نیز سخت شده‌است. اگر حرف زدن در رسانه‌ها و سخن‌رانی در جمع در گذشته به عنوان یک توانایی خاص تلقی می‌شد، در حال حاضر کسی زیاد به ریتم صدا و ظاهر گوینده و سخن‌ران توجه نمی‌کند؛ اگر هم، ظاهر و ریتم صدای گوینده، معیار سخن‌رانی برتر باشد، در مرحله‌های بعدی قرار دارد. در حال حاضر شنونده و مخاطب انتظاری بالاتر از گذشته دارند و بیشتر به محتوای سخنِ گوینده یا سخن‌ران توجه می‌کند.

سخنان دی‌شب رییس وزیران طالبان، از نگاه محتوا به اندازه‌ای سطحی و پیش‌پاافتاده بود که این احتمال را نیز برجسته می‌کند که او حتا در حد ابتدایی هم توانایی سخن گفتن در جمع را نداشته باشد. از سویی پس از تبلغ گسترده در شبکه‌های اجتماعی، همه منتظر حضور تصویری رییس وزیران طالبان بودند و بدون شک هر کسی با خود دل‌دل می‌کرد که آن چهره‌ی خمود و ساکت در مجلس کابینه، چگونه لب می‌جنباند و با چه روحیه‌ای جلو کمره‌ی تلویزیون حاضر می‌شود؛ اما او به صورت تصویری در تلویزیون حاضر نشد. این‌که صدای او از تلویزیون ملی همراه با عکس‌اش به نشر رسید، چند مساله‌ی جدی و مهم را برجسته می‌کند: نخست ملامحمدحسن آخوند، جرات حرف زدن جلو کمره‌ی تلویزیون را ندارد. دوم، ممکن است صدایی که به نشر رسیده، هم صدای کس دیگر بوده باشد، مگر مردم می‌فهمند که صدای رییس وزیران چه ریتم و آهنگی دارد؟ بدون شک نمی‌دانند؛ چون هرگز نشنیده‌اند. مورد سوم این است که اگر آقای رییس وزیران طالبان جرات حرف زدن جلو کمره‌ی تلویزیون را دارد و صدایی که نشر شد هم مال شخص خود اوست، احتمال بدتری را برجسته می‌کند؛ این‌که با توجه به خرافات و افراطیت دینی، حاضر شدن و نمایاندن چهره‌ی خود را خلاف سنت‌های دین اسلام بخوانند. اگر مورد سوم محتمل باشد، هم سقوط دولت طالبان قابل پیش‌بینی است و هم مردم بیش‌تر از گذشته حساس می‌شوند. والسلام.