بی‌مهری در مقابل محبت زیاد آن چیزیست که کرزی درک می‌کند

سرپرسرست وزارت امر به معروف و نهی ازمنکر طالبان در یک محفل از حامد کرزی، داکتر عبدالله و  فضل‌هادی مسلم‌یار به عنوان"جنایت‌کاران بزرگ" نام برد که امارت اسلامی هم اکنون به آنها پناه داده‌اند و از آن‌ها حفاظت می‌کنند. گرچه سرپرست وزیر طالبان از این القاب برای ترغیب دیگر سیاستمداران استفاده کرد تا به آنان اطمینان دهد که کشورشان امن است و آنان می‌توانند بر سر کار وزندگی‌شان برگردند. اما این بی‌مهری در حق حامد کرزی "پدر معنوی طالبان" هم برای خود کرزی و هم برای مردم افغانستان غیرقابل باور بود.

حامد کرزی در بیست سال گذشته همواره نگاه قومی و تباری به گروه طالبان داشت. او به صراحت تمام اعلام می‌کرد کشته شدن طالبان در میدان جنگ برای وی آزاردهنده است و این گروه متعلق به همین خاک و مرز بوم است که نباید کشته شوند، بیایند کشور شان را آباد کنند. اما این گروه به سرعت تمام علیه تمام نیروهای امنیتی پیشین جنگیدند، سربریدند، محکمه صحرایی کردند و در اخیر هم با یک معامله قومی _پشتونی کشور را تصرف کردند و اکنون برای "پدر معنوی"شان خط و نشان می‌کشند که به گفته آنان "جنایت‌کاران بزرگ" زیر پرچم امارت اسلامی اند.

اما تجربه بیست سال گذشته نشان داده است تروریسم نه قوم دارد و نه وابسته به یک سرزمین خاص است. بلکه جهان اکنون از دست تروریسم بین‌المللی در عذاب است و نمی‌توانند درمان برای این درد پیدا کند. ولی قصه طالبان ملغمه‌ای کاز تروریسم بین‌المللی و قومی است که اکنون حاکمان رسمی یک کشور است و به جهان التماس می کنند ما دیگر با گروه‌های همکار گذشته ارتباط نداریم ولی کی به حرف‌های این گروه اعتماد خواهد کرد.

حامد کرزی و اشرف غنی دو ریس جمهور گذشته افغانستان راه را برای چنین روزی به طالبان هموار کردند. وقتی جهان تصمیم گرفتند گروه تروریستی طالب به قوت کشورهای دیگر از بین برده شود این حامد کرزی کاسه داغ‌تر از آش بود و محکوم می‌کرد. ولی اینکه آینده‌ای کشور را به قمار می‌زند مهم نبود که دیگر ارزش‌های نهادینه شده‌ای کشور در بیست سال گذشته با حضور دو باره یک گروه بومی به قدرت از بین می‌رفت ارزش نداشت فقط سلطه و حاکمیت پشتون‌ها ادامه داشته باشد، برای آن مهم نبود که این سلطه به چه قیمتی تحکیم شود.

اکنون گروه طالبان لقمه گلوگیر برای حامد کرزی است لقمه‌ای که هم داغ و هم تند است که دهان را می سوزاند ولی نه تف می‌شود و نه هم بلعیده. حالا کرزی در چهار راه سختی گیر افتاده است با قدرت و نفوذ که دارد اگر اعلام کند گروه طالبان همان گروه بدوی قبیله‌ای تک رو است جهان تمام همکاری‌هایش را اگر قطع کند کشور تباه گ‌تر و ویران‌تر از وضعیت کنونی می‌شود و اگر حرفی نزند این طالبان است که حرف می‌زنند.
کرزی می‌داند که اکنون طالبان نه به گل است نه به باغ چنین زبان درازی می‌کند. فرض کنید حکومت گروه طالبان مشروعیت بین‌المللی پیدا کند؛ کشتارهای هدفمند شدت خواهد گرفت حساب تمام سیاستمداران گذشته را خواهد داد‌. نه گروه که به اصل خویش برخواهد گشت. نه به پشتونی رحم خواهد کرد و نه هم به دیگر اقوام ساکن در افغانستان گروه که برای جنگ نیابتی ساخته شده است. طالبات در روزهای دشوار کنار پاکستان که رقیب دیرینه افغانستان بود خواهد ایستاد. کرزی همان سیلی را می‌خورد که خودش در دو دهه بر روی مردم افغانستان زده است.