افغانستانی‌هایی که در انتظار ورود به ایالات متحده هستند با تاخیر افتاده است  

حدود 26000 درخواست از اتباع افغانستانی که به دنبال ورود به ایالات متحده تحت یک برنامه ویژه در انتظار بررسی در یک آژانس وزارت امنیت داخلی هستند که حدود 100 مورد از آنها را در چهار و نیم ماه گذشته پذیرفته شده است.

آزادی مشروط بشردوستانه معمولاً به افراد غیرشهروند اجازه می دهد تا بیش از یک سال به ایالات متحده وارد شوند و معمولاً برای افرادی که به مراقبت های پزشکی فوری نیاز دارند یا برای ملاقات با یکی از بستگان بیمار استفاده می شود. برای اقامت در ایالات متحده دریافت کنندگان باید برای پناهندگی یا وضعیت مهاجرت دائمی دیگر اقدام کنند.

در نامه‌ای به مقامات دولت بایدن که در 20 اکتبر ارسال شد، بیش از 100 گروه کمک حقوقی، شرکت‌های حقوقی و کلینیک‌های دانشکده حقوق گفتند که پیش‌بینی می‌کنند حداقل 30000 درخواست آزادی مشروط بشردوستانه را به نمایندگی از افغانستانی‌هایی که امیدوار به ترک این کشور هستند، با خدمات شهروندی و مهاجرت ایالات متحده تسلیم کنند.

این گروه های امدادی گفتند که به دلیل نگرانی از اینکه گزینه های دیگر برای ورود به ایالات متحده از جمله ویزه یا رسیدگی به پناهندگان ممکن است سال ها طول بکشد، به آزادی مشروط بشردوستانه روی آوردند.
ویکتوریا پالمر، سخنگوی USCIS، گفت که آژانس به محض ورود درخواست‌ها را بررسی می‌کند. پالمر گفت، در یک سال معمولی کمتر از 2000 درخواست تحت برنامه آزادی مشروط دریافت می‌کند و در طول سه سال گذشته تقریباً 500 درخواست در سال اعطا کرده است.

پالمر گفت که آژانس معمولاً اکثر برنامه‌ها را در حدود 90 روز رسیدگی می‌کند، که به این معنی است که بسیاری از آنها هنوز در آن زمان هستند. پالمر گفت که افزایش درخواست‌ها احتمالاً روند بررسی را طولانی‌تر می‌کند، اگرچه او مشخص نکرد چه مدت زمان نیاز خواهد بود.

به دنبال خروج نیروهای آمریکایی که رسماً در 31 اگست از افغانستان خارج شدند، هزاران نفر به دنبال خروج از افغانستان هستند. برخی از آنها در هنگام ورود از آزادی مشروط بشردوستانه برخوردار می شوند و برخی دیگر از ویزه یا مسیرهای دیگر برای اقامت استفاده می‌کنند.

‏USCIS گفته است که افغانستانی هایی را که قبلاً کشور خود را ترک کرده اند بر افغانستانی هایی که هنوز در افغانستان هستند اولویت می دهد، زیرا افراد خارج از افغانستان می توانند در سفارت یا کنسولگری ایالات متحده بررسی سوابق خود را انجام دهند.
گروه هایی مانند پروژه انار مستقر در اوکلند، یا شبکه افغان برای حمایت و منابع، می گویند آزادی مشروط بشردوستانه بهترین – یا تنها – گزینه برای بسیاری از افغانستانی ها است که با آنها در تماس هستند. لیلا ایوب، یک وکیل مهاجرت برای پروژه ANAR، می گوید که گروه او از ماه اگست حداقل 500 درخواست تحت این برنامه را ثبت کرده است، اما هنوز تصمیمی در مورد هیچ کدام دریافت نکرده است.

‏USCIS می گوید 44 نفر دیگر را برای پردازش درخواست ها آموزش داده است که به گفته پالمر "تقریباً 5 برابر" افزایش یافته است. به گفته ایوب، تیمی که برنامه ها را بررسی می کرد، در اصل فقط شش نفر بود.

به گفته جنی گیلفویل، که رهبری تلاش‌های گروه حقوقی مهاجرت VECINA در آستین، تگزاس در افغانستان را بر عهده دارد، هر کدام به یک هزینه 575 دالری، استخدام یک حامی مالی و مستندات گسترده در مورد خطرات متقاضی نیاز دارند. در نامه 20 اکتبر گروه های کمک حقوقی آمده است که آنها حدود 350000 دالر برای کمک به پرداخت هزینه های تشکیل پرونده جمع آوری کرده اند.

گیلفویل گفت: USCIS "فکر می کند که پرونده ها برای افراد خارج از افغانستان سریعتر پیش خواهند رفت." این هنوز به مشکل بزرگی که مردم افغانستان در خطر آسیب جدی هستند، رسیدگی نکرده است.

در پی سلطه ی طالبان بر افغانستان کشورهای مختلف وعده نموده اند تا پناهجویان افغانستانی را بیشتر بی پذیرند.

سازمان عفو بین‌الملل خواستار تلاش‌های بیشتر بین‌المللی برای حمایت از مهاجران افغان شده و تاکید کرده است که برای افرادی که بیشتر در معرض خطر قرار دارند، به صورت فوری ویزای بشردوستانه صادر شود.

این سازمان در گزارشی که روز پنج‌شنبه نشر کرده، نوشته است که همه کشورها باید تعهدات شان به حفاظت از انسان‌های که حقوق بشری شان در معرض تهدید قرار دارد را عملی کنند و برای آنها بدون کاغذپرانی و موانع بروکراتیک، راه‌های امن سفر را فراهم سازند.

فرانسیسکا پیزوتیلی، کارشناس امور مهاجرت سازمان عفو بین‌الملل گفته است که در حال حاضر موانع بزرگی برای ترک افغانستان وجود دارد و بعد از تصرف قدرت توسط طالبان به دست آوردن اسناد سفر تقریباً غیرممکن است. به گفته او به این دلیل بسیاری از افغان‌ها مجبور می‌شوند که بدون اسناد از افغانستان فرار کنند.

پیزوتیلی افزوده است: «این انسان‌ها در عوض به دست آوردن حفاظت و امنیت، در اقامتگاه‌های موقتی در مرزها گیر می‌مانند و یا حتی زندانی می‌شوند، در حالی که آینده نامطمئنی در انتظار آن‌ها است.»