ادعای توزیع ناعادلانه‌ی کمک‌های انسان‌دوستانه در غزنی

به گفته‌ی شاهدان عینی عده‌ای از مردم که برای دریافت کمک در ساحه‌ی «پل عمری» واقع در قلعه قدم رفته بودند، دست خالی برگشته‌اند و از چشم دید شان به مجله‌ی اورال چنین بازگو می‌کنند: «طی دو روز است (دوشنبه و سه شنبه) که نزدیک پل عمری در کوچه ساختمان انستیتوت حکیم سنایی برای مردم توزیع کمک جریان دارد. رفته بودیم تا کمک بگیریم اما متأسفانه کمک‌ها جهت خاص دارد و متعلق به افرادی است که طالبان آنان را مستحق تشخیص دهند.» به گفته‌ی این شاهدان، نود ۹۰% در صد کمک‌ها فقط به وطن‌داران پشتون تعلق می‌گرفت، آن‌هم به طور خوش‌بینانه فقط پنج الی ده فیصد کمک‌ها برای تاجک‌ها و هزاره‌ها داده می‌شد. افرادی خوش‌شانسی که کمک دریافت می‌کردند با موتر شخصی، لباس‌های گرم زمستانی، چهره‌های بشاش، دستارهای بلند که از ظاهر آنان کاملا پیدا بود که مسحق نیستند اما از بخت و اقبال بالای که داشتند بدون چون و چرا، سه بوری آرد و ۱۵ لیتر روغن بی‌زبان را که برای هر فرد داده می‌شد، خوش و خندان به خانه‌های‌شان می‌بردند. ولی آن‌سو کودکان یتیم، زنان بیوه، خانواده‌های بی‌سرپرست و انبوهی از گداهای شهر و پابرهنه‌گان، بی‌نصیب از لطف و عنایت مقامات طالبان که امکانات کمکی را در قبضه‌ی شان گرفته‌اند.

غلام علی، یک تن از افراد فقیر و مستحقی است که از کمک‌ها بی نصیب گشته و جریان توزیع کمک‌ها را غیر عادلانه می‌داند. وی می‌گوید: کمک‌ها را گروه طالبان به افراد خودشان و تبار خودشان می‌دهد و بس. گویا در شهر غزنی غیر از وطن‌داران پشتون دیگر گروه قومی زندگی ندارد. غلام علی از جامعه‌ی جهانی می‌خواهد تا پروسه‌ی توزیع کمک‌های شان را عادلانه مدیریت نمایند و نگذارند که طالبان آن‌هارا فریب داده و فقط به قوم خاص و افراد مورد نظرشان کمک‌رسانی نمایند و افراد فقیر و مستحق را به دلایل نژادی و مذهبی از مساعدت‌های انسان‌دوستانه در شرایط حساس و خطرناک کنونی محروم کنند.