میلیون‌ها شهروند افغان گرسنه‌ و بی‌پناه‌اند؛ جهان چه تدبیری دارد

میلیون‌ها شهروند افغان گرسنه‌ و بی‌پناه‌اند؛ جهان چه تدبیری دارد

 زمستان سختی در راه است. بی‌کاری، ناداری و فقر بی‌داد می‌کند. میلیون‌ها شهروند افغانستان که محکوم به زندگی در زیر سلطه‌ی طالبان اند، گرسنه و بی‌کار اند. از هنگامی که طالبان قدرت را در افغانستان به زور تصاحب کرده‌اند، هیچ کشوری دنیا آنان را به رسمیت نشناخته‌اند. در افغانستان همه‌چیز عملاً فلج و از کارافتاده است. ادارات دولتی منفعل‌اند. صدها هزار نفر کارمند ملکی و نظامی نظام پیشین خانه‌نشین شده‌اند. عده‌ای محدودی از کارمندان ملکی مرد که به صورت نیمه‌روز به دفاتر کار شان می‌روند هیچ امیدی برای دریافت معاش از حکومت طالبان ندارند. بیشتر سازمان‌های خصوصی ورشکسته، مسدود و یا فعالیت‌هایی‌شان محدود شده‌ و کارمندان خود را از اخراج کرده‌اند. 

 نهادهای بین‌المللی و سازمان‌های امداد بارها از وقوع فاجعه‌ی بزرگ بشری در افغانستان هشدار داده‌اند. با وجودیکه برخی کشورهای ثروتمند غربی تعهد مساعدت میلیونی به شهروندان افغانستان کرده‌اند، اما تا هنوز که نزدیک به سه ماه از سقوط نظام پیشین و مسلط شدن جنگ‌جویان طالبان در افغانستان می‌گذرد، سازمان‌های امداد رسان بین‌المللی فعالیت چشم‌گیری در جهت کمک‌رسانی انجام نداده‌اند. اگر هم در مواردی کمک‌های پراکنده انجام داده‌اند، غیر موثر و غیرعادلانه بوده‌است. به گونه‌ای مثال، کمک‌های انجام شده بیشتر اقلام دوایی و وسایل غیر ضروی بوده است. از سوی دیگر گزارش‌ها از توزیع پول نقد تا حدود ۲۰۰ دالر آمریکایی بین مردم فقط در مناطق پشتو‌ن‌نشین حکایت دارد. زیرا طالبان از لحاظ تباری متعلق به پشتون‌هاست. به نظر می‌رسد طالبان در تلاش اند که کمک‌های بشردوستانه را با دخالت در توزیع آن بیشتر در مناطق مورد نظر شان سرازیر کنند. اسناد و مدارک نشان می‌دهند که تا هنوز هیچ‌گونه گزارشی از توزیع پول نقد در مناطق غیر پشتون‌ها منتشر نشده است.  

سوال اینجاست که جامعه‌ی جهانی و سازمان‌های امدادرسان بین‌المللی که خود بارها از وقوع فاجعه انسانی در افغانستان هشدار داده‌اند، برای حل مشکلات و جلوگیری از به وجود آمدن فاجعه چه تدبیر و برنامه‌ای دارند. اگر مصمم به همکاری و رسیدگی به معضلات بشری یاده شده‌اند، بدون آنکه فرصت را بیش‌ از این از دست بدهند، به صورت عاجل و اضطراری اقدام کنند. اگر به زودترین فرصت ممکن در زمینه توجه جدی نشود، با رسیدن فصل سرما و زمستان، راه‌های بیشتر مناطق و ولسوالی‌ها بر اثر برف‌باری مسدود می‌شوند و زمینه‌ی تردد و حمل و نقل از بین می‌رود. از جمله‌ راه‌های منتهی به مناطق مرکزی که اکثراً کوهستانی اند و زمستان طولانی دارد قبل از رسیدن زمستان بسته می‌شوند و امکان رفت‌وآمد غیرممکن می‌شود. به این ترتیب در میان برف و سرما به معنای واقعی شاهد جان باختن انسان‌هایی زیادی به علت گرسنگی و نداشتن امکانات اولیه‌ی زندگی خواهیم بود.