فقر و بیکاری؛ از معلمی تا دست‌فروشی

فقر و بیکاری؛ از معلمی تا دست‌فروشی

آموزگاران، کسانی‌که در حکومت پیشین نیز به آنان توجه چندانی صورت نمی‌گرفت، در وضعیت ناخوشایند اقتصادی به سر می‌برند، تا آن‌جا که پس از سقوط دولت پیشین مجبور به کارهای شاقه چون دست‌فروشی شده‌اند.

معلمین، نسلی هستند که پیش از حکومت طالبان نیز از معاش کافی برخوردار نبودند و گاهی حتا معاشی به آن‌ها داده نمی‌شد. با اینکه صداهایی زیادی در این رابطه بلند شد تا به حقوق معلمین افزوده شود اما نه تنها که به حقوق‌شان اضافه نگردید بلکه معاش ناچیز آنان نیز به سختی پرداخت می‌شد.

پس از این‌که طالبان به تصرف کلی افغانستان دست یافتند درهای مکاتب برای یک ماه به روی تمام شاگردان، اعم از پسران و دختران بسته شدند و معلمین از وظایف‌شان برای سی روز بازماندند در حالی‌که یگانه راه بدست آوردن پول و مخارج برای یک معلم مکتب و تدریس می‌باشد. 

یکی از معلمین در کابل به اسم کبیر (نام مستعار) که اکنون کارش را از دست داده، از آینده‌ی نامعلوم در هراس می‌باشد. او قبلاً همزمان در دو مکتب دولتی و خصوصی تدریس می‌کرد. پس از اینکه موفق به دریافت معاش سه ماهه‌ی خود از یکی از آن مکاتب نشد، هم‌چنان پس از بسته شدن درهای مکاتب ترک تدریس گفته و به دست‌فروشی پرداخت.

این معلم می‌گوید: این نه تنها سرنوشت من بلکه از هزاران اشخاص تحصیل‌کرده دیگر افغانستان است. که بعد از سال‌ها درس و تحصیل و زحمات فراوان فقط می‌توانند یک دست‌فروش عادی گردند که به سختی غذای شب و روز شان را مهیا سازند.

او می‌گوید اگر اوضاع به این روال ادامه پیدا کند فقر و بی‌کاری به اوج خود خواهد رسید و شاهد یک فاجعه انسانی خواهیم بود.

او نیز می‌گوید تا زمانی که درهای مکاتب به صورت کامل به روی تمام جوانان افغان باز نشود و معاش معلمین پرداخت نگردد و هم‌چنان به کارمندان حکومت پیشین اجازه برگشت به وظایف‌شان داده نشود، هیچ امیدی برای بهتر شدن اوضاع نخواهد بود. تمام افراد جوان و تحصیل‌کرده کشور که می‌توانستند آینده‌ی خوب و روشن داشته باشند به بی‌کاری مواجه می‌شوند که عواقب ناگواری خواهد داشت؛ همانند پیوستن به گروه تروریستی داعش، مبتلا شدن به مواد مخدر و یا حتا دزدی و قتل برای پیدا کردن یک لقمه نان. 

با وجودیکه به تعداد بی‌کاران در افغانستان روز به روز افزوده می‌شود طالبان هیچ اقدامی در حل این معضل جدی اجتماعی ننموده‌اند. 

مردم می‌گویند در صورتی‌که به مشکلات شان توجه صورت نگیرد. در جمع بی‌کاران بیش از پیش افزده خواهد شد. بی‌کاری خود زمینه را برای جذب جوانان به صف‌های گروه‌های تروریستی مساعد می‌سازد.