کوچ‌های اجباری هزاره‌ها به دور از چشم رسانه‌ها
با روی کارآمدن دوباره‌ی طالبان، مردم با کلمه کوچ اجباری که طی چند سال زندگی زیر پرچم دموکراسی بیگانه شده بودند، بار دیگر تاریخ فاجعه‌بار پدران شان را در اذهان خویش مرور می‌کنند و کوچ اجباری را خود تجربه می‌کنند. طی استقرار حکومت طالبان که چند ماه بیش از آن نمی‌گذرد، کوچ اجباری هزاره‌ها گروه قومی ــ مذهبی در ولایات مختلف از جمله دایکندی و بلخ، رسانه‌یی شده وشبکه‌های اجتماعی از آن واقعات رنگین گشته است.
اما شکل حادتر از کوچ اجباری، به دور از دوربین‌های رسانه‌ها و دور از دید نهادهای حقوق‌بشری، به‌صورت یک سونامی آرام و عوام پسند در ولسوالی ناور ولایت غزنی مدتی است که در جریان می‌باشد.
طالبان با به کار گیری ابزاری به نام کوچی، طرح کوچ‌دادن اجباری مدرن را عملی می‌نمایند؛ طوری که یک شخص کوچی مجهول‌الهویه را ترغیب می‌نماید تا بالای منطقه‌ی خاص ادعا کند. به گونه نمونه چنین فردی می‌آید و می‌گوید که در فلان سال پسرم در فلان کوتل به قتل رسیده و به تعداد مثلا ۳۰۰ رأس مواشی‌ام به سرقت رفته است؛ چون این کوتل در منطقه‌ی آب‌ریز فلان قریه واقع است، لذا اهالی قریه مرتکب این کار شده و باید چنین تاوانی را پرداخت کنند. با آنکه کوتل مورد نظر ده‌ها کیلومتر از قریه فاصله دارد. شخص کوچی مجهول‌الهویه عریضه‌ی خویش را به اداره طالبان ثبت کرده و مردم قریه را به ولسوالی مربوطه جلب و ازسوی مسوولین مجرم شناخته شده و باید مبلغ هنگفتی را منحیث دیه و غرامت به کوچی‌ها پرداخت نمایند، در غیرآن، کوچی‌ها و طالبان متوسل به زور شده و اموال مردم را مصادره می‌نمایند.
به اثر این نوع ظلم کوچی‌های تحت‌الحمایه طالبان تا کنون ده‌ها خانواده از والسوالی ناور مجبور به ترک کشور گشته، راهی کشورهای همسایه ویا دیگر شهرها گردیده‌اند.
مجله‌ی اورال - غزنی
