امنیت غذایی در حکومت طالبان
روز جهانی غذا ام‌سال با هشدار سازمان ملل با «کاهش بی‌سابقه و فاجعه‌بار امنیت غذایی» اعلام شد. طبق اعلام این سازمان جهان باید به قیمت بلند مواد غذایی عادت کند این سازمان قحطی، فقر و همه‌گیری کرونا که باعث اُفت کارو‌بار در سراسر جهان گردیده گفته است جهان دیگر امنیت غذایی ندارد. زنگ هشدار کاهش مواد غذایی از سویی سازمان ملل متحد نواخته شد، دیر یا زود جهان شاید به کاهش مواد غذایی روبه‌رو شود. اما در افغانستان از چندی قبل این زنگ به صدا درآمده است و عملاً مردم کشور درگیر فقر و بیچارگی است. طبق گفته‌های مقامات پیشین تنها در ولایت دایکندی ۷۰ درصد تولید بادام اُفت داشته است و غله‌جات و سبزیجات در بعضی مناطق این ولایت به دلیل قحطی و خشک‌سالی صد در صد کاهش پیدا کرده است و مواشی باشندگان این ولایت تلف گردیده است. اگر توجه به کمک‌های بشردوستانه در این ولایت صورت نگیرد باید منتظر یک فاجعه انسانی باشیم. طبق نظر و آمارهای سازمان بین‌المللی تا سال آینده ۹۷ درصد مردم افغانستان زیر خط فقر سقوط خواهد کرد. جهان باید توجه جدی به این اُفت اقتصادی مردم کشور کند. اما حضور و تکیه زدن طالبان بر اریکه‌ی قدرت بیشتر به این نزول اقتصادی خانواده‌ها شتاب داده است و اکنون شماری زیادی از کارگران در سطح شهر کابل از عدم دست‌رسی به غذای سه وقت حکایت دارند و می گویند طالبان نان را از ما گرفت و اکنون برای تهیه دو وعده غذا تلاش می‌کنند ولی چیزی به‌دست آورده نمی‌توانند. در حالی‌که جهان در معرض کمبود و قحطی غذا و عدم امنیت غذایی قرار دارد اما افغانستان در محراق توجه جامعه بین‌المللی قرار گرفته است تا اجازه ندهد به دلیل ساختار شکننده سیاسی این کشور اقتصاد نیم‌بند و لنگان افغانستان سقوط کند. بانک انکشافی آسیا، اتحادیه‌ی اروپا، صندوق بین‌المللی پول، ایالات متحده امریکا و بانک جهانی حدوداً یک میلیارد یورو به افغانستان وعده کمک داده است. در صورت مصرف درست و صادقانه این مقدار پول بدون در نظر گرفتن تبعیض‌های مذهبی-قومی به ثبات اقتصاد خانواده‌ها و امنیت غذایی تک تک شهروندان کشور امیدوار بود و می‌تواند افغانستان را از فرورفتن در کام فقر نجات داد. اما متأسفانه ساختار اداری کشور به حدی تبعیض‌آمیز و قومی طبقه‌بندی گردیده است که به مشکل می‌توان گفت عدالت در تقسیم کمک‌های جهانی در نظر گرفته شود. حاکمان سابق افغانستان به دلایل خاصی ولایت‌های کشور را درجه‌بندی کرده است و اکنون این سیستم به اساس ولایت‌های درجه یک، درجه دو و درجه سه تقسیم می‌شود. سهم این ولایت‌ها در بودجه انکشافی و عادی براساس درجه است که بیشترین پول برای ولایت‌های درجه یک و کم‌ترین بودجه برای ولایت‌های درجه سوم در نظر گرفته شده است. اما آسیب‌پذیرترین ولایت‌ها، ولایت‌هایی درجه سوم است. قحطی و خشک‌سالی بیشترین صدمه را به این ولایت‌ها می‌زند و با تأسف باشندههای ولایت‌های درجه سوم وابسته به یک قوم و مذهب خاص است که عملاً در گوشه‌ای افتاده است و اکنون قحطی از زندگی و نان و آب آنان کاسته است. در صورتی‌که شفافیت و برابری در امر توزیع کمک‌های بین‌المللی در نظر گرفته نشود فاجعه از ولایت‌های درجه سوم آغاز خواهد گردید. باتوجه به کارکرد و تصفیه قومی طالبان از ادارات دولتی نمی‌توان از توازن و شفافیت در توزیع کمک های جامعه جهانی خوش‌بین بود.
