پروژه‌های حكومت اشرف غنی از وعده تا عمل
روز چهارشنبه هفته گذشته شروع کار سرک دره صوف-بامیان به طول 178 کیلومتر و با هزینه 213 میلیون دالر افتتاح شد. اشرف غنی در مراسم افتتاح این سرک به بامیان سفر نمود و آنچه بارها در دوره کمپاین انتخاباتی و نیز بعد از آن برای رهایی مناطق مرکزی از زندان جغرافیایی گفته بود، تکرار کرد.
افتتاح این سرک و حاشیه های آن با قضاوت متفاوت در میان مردم و شبکه های اجتماعی مواجه شد. بعضی آنرا آغاز خوب برای انکشاف و بخشی از تعهد اشرف غنی برای مناطق هزاره جات دانستند و عدهی هم آنرا با توجه به گذشته تاریخی، محرومیت و ظلم که بر هزاره ها رفته است، حق شهروندی و جزء از وظایف حکومت دانستند. به باور این عده اگر فشارهای مردمي و مخصوصا اعتراضات گسترده نمی بود، احتمال شروع چنین پروژهی متصور نبود. عدهی هم با شک و تردید بیشتر به این مورد نگریستند و از پشت پرده های این پروژه و فساد بزرگ که در عقب آن قرار دارد سخن زدند. ادعاهای مطرح شده در این مورد مبنی بر دست داشتن اشرف غنی در گرفتن رشوت از شرکت های برنده این پروژه است. كه در آن صورت كيفيت كار اين پروژه مورد ترديد است. اما این ادعا و آنچه از پشت پرده های این پروژه سخن زده می شود، نیاز به سند و وضاحت دارد که قبل از آن نمی توان بر درستی و نادرستی آن قضاوت کرد.
اما سوال اساسی این است که آیا اشرف غنی به وعده های کمپاین انتخاباتی اش در قبال مناطق مرکزی عمل نموده است یا خیر؟ او گفته بودانکشاف متوازن را در نظر می گیرد. پست های دولتی را براساس لیاقت و شایستگی تقسیم می کند. هزاره جات را از زندان جغرافیایی نجات می دهد و طرح های ویژه ای برای توسعه و انکشاف در این مناطق دارد که می تواند مناطق مرکزی را به چهار راه ترانزیت کشور مبدل سازد. اکنون که دو سال و نه ماه از عمر "حکومت وحدت ملی" می گذرد، تنها یک پروژه از این وعده ها عملی و شروع به کار نموده است که تکمیل آن به اساس دیزاین وزارت فواید عامه، سه و نیم سال زمان می برد. و هنوز سرک گردن دیوال، سرک دوشی-بامیان، سرک نیلی- ورس-پنجاب، سرک قره باغ- جاغوری و سرک بامیان-قندهار تنها به صورت طرح بر روی کاغذ مانده است. با توجه به مدت زمان که اولین پروژه برده است و با توجه به عمر باقی مانده "حکومت وحدت ملی" در خوشبینانه ترین حالت اگر بپذیریم فقط سه پروژه از میان این پروژه ها عملی شود بازهم کار قابل توجه صورت گرفته است.
به این لحاظ باورمندی به سخنان ریس جمهور که در سالهای گذشته تلاش برای عملی شدن پروژه ها نداشته است، قدری زود و خوشبینانه است. و نیز نمی توانیم اعتراضات گسترده مردمیًةك را در تطبیق عدالت و انکشاف متوازن نادیده بگیریم.
بحث رهایی مناطق مرکزی از زندان جغرافیایی امتیاز حکومت به مردم هزارهنیست؛ بلکه در راستای منطق عدالت، انکشاف متوازن، توسعه همگانی و توجه به مناطق محروم است که مطابق قانون وظیفه دولت است. عملی نشدن این پروژه ها در زمان های گذشته بخش از تبعیض سران دولتی نسبت به مناطق مرکزی و چشم پوشی از دسترسی به امکانات و رفاه همگانی بوده است. اما زمانی این پروژه ها روی کار می آید که اعتراضات گسترده جهانی در برابر حذف و کتمان بخش از مردم این سرزمین صورت می گیرد. آنهم در شرایط که در بخش دیگر این حکومت تبعیض و حذف همچنان پا برجاست. پست های کلیدی و نماینده گی های خارجی از قوم خاصی انتخاب می شود. واحدهای اداری هزاره جات به شکل نامتوازن و ظالمانه باقی مانده است و حضور مردم هزاره در ادارات دولتی ناچیز و کم رنگ است.
اشرف غنی حتا وعده های کوچک و ناچیزی که برای خاک پاشیدن به چشم مردم، از زبان خودش وعده داده بود را نیز عملی نکرده است. وعده ساخت مقبره "فیض محمد کاتب" و اهدای کتاب به "کتابخانه شهیدمزاری" بخشی از این وعده های کوچک بود که با وجود تماس های مکرر و ارسال نامه رسمی بی جواب گذاشت.
طرح به سازی "دشت برچی" و احداث "مترو" در این منطقه و همچنین طرح جامع امنیتی و اداری مناطق مرکزی که به اساس پیشنهاد معاونین ریاست جمهوری و ریاست اجراییه صورت گرفت، نیز نادیده گرفته شد.
به این اساس با آنکه آغاز به کار یک پروژه از ده ها مورد را به فال نیک می گیریم، مطالبات قانونی و عدالت طلبانه مردم را نیز ارج می گذاریم. و به امید روزی هستیم که عدالت جایگاه واقعی اش را بیابد تا مردم برای ابتدایی ترین و اساسی ترین حقوق شان قربانی نشوند.
