به دادِ دادخواهان رسیده می‌شود؟
پس از چهل و هشت شبانه روز چشم انتظاری، بیداری و اظطراب؛ هنوز چشمان پر اشک و پر حسرت سی و یک خانواده ی اسیران بی سرنوشت در انتظار عزیزان شان به دروازه های خانه های شان همچنان دوخته است. پس از همه نا امیدی‌ها، اکنون شش شبانه روز می شود که اعضای خانواده های این مسافران دربند، با دیگر هموطنان دردمند خویش، در فضای باز و مرطوب پارک زرنگار در انتظار برگشت عزیزان شان اند. کودکان و سالخوردگان این خانواده ها، شبانه در فضای سرد و مرطوب و بارانی پارک می خوابند. وضعیت صحی اعضای این خانواده ها نیز به خطر مواجه شده است.
روز دوشنبه 17 حمل 1394، جامعه ی مدنی، فعالان فرهنگی و اعضای خانواده ی سی و یک مسافر ربوده شده، بخاطر رهایی این مسافران، «خیمه ی دادخواهی» را در پارک زرنگار کابل بر پا کردند. مقامات امنیتی، نمایندگان پارلمان، مقامات حکومتی، شخص رییس اجرائیه‌ی حکومت وحدت ملی از تحصن کنندگان این خیمه ی دادخواهی بازدید کرده اند و وعده داده اند که از هیچ گونه تلاش برای رهایی این مسافران کوتاهی نمی کنند. ریش سفیدان و نمایندگان شورای ولایتی ولایت زابل، جایی که مسافران ربوده شدند و اکنون ناپدید اند، نیز از این خیمه بازدید کرده اند.
زمانی که به تاریخ 4 حوت 1393، این مسافران پس از شناسایی هویت شان در ولایت زابل ربوده شدند تا هنوز در یک حالت بی سرنوشتی و در محل نا معلومی شاید نگهداری می شوند. هیچ گروهی مسئولیت ربودن آن ها را به دوش نگرفته است، خواست ربایندگان نیز مشخص نیست اما بدتر از همه، دولت نیز در قبال سرنوشت این مسافران بی پروا بوده است. تا هنوز بخاطر ایجاد توهم، گاهی ربودن این مسافران به گروه داعش نسبت داده شده است، گاهی به طالبان و گاهی هم به گروه‌های تروریستی دیگر. پس از گذشت در حدود 8 روز از ربوده شدن این مسافران، بخاطر اعتراضات شدید مردم، اما دولت عملیات نجات را راه اندازی نمود که این عملیات نجات، پس از دو شبانه روز بدون کدام دلیل قانع کننده و واضح، متوقف ساخته شد. اما مقامات حکومتی و امنیتی هر دم از سلامتی این مسافران برای مردم خبر داده اند و اطمینان داده اند که به زودی این مسافران رها می‌شوند.
حکومت، از یک سو از سلامتی این مسافران و نجات زودهنگام آن ها خبر می دهد و از یک سو می گوید که از سرنوشت آن ها و محل نگهداری آن ها هیچ خبری در دست ندارند. چنانچه وزارت امور داخله، پس از برپایی خیمه ی دادخواهی به تحصن کنندگان نامه فرستاده بود و از آن‌ها درخواست نموده بود که در مورد هویت و مشخصات این مسافران برای وزارت امور داخله معلومات ارایه نمایند تا آن‌ها در این مورد پیگیری خویش را آغاز نمایند. این نامه‌ی وزارت داخله توهم و پرسش جدی ای را در مورد کارکرد حکومت در قبال سرنوشت شهروندان بر می‌انگیزد. این نشان می دهد که دولت تا هنوز در مورد رهایی این مسافران هیچ کاری نکرده است که تا هنوز از هویت و مشخصات این مسافران در بند هیچ اطلاعی ندارند. اطمینان دادن از وضعیت صحی و تلاش برای رهایی این مسافران که از سوی مقامات حکومت برای مردم گفته شده است، این مسئله را نشان می دهد بازی دوگانه ای بیش نبوده است.
اکنون پرسش اینجاست، اکنون که چهل‌وهشت شبانه روز از بی سرنوشتی این مسافران می‌گذرد، آیا دولت بازهم با این بازی دوگانه‌ی خود، زمان می‌گذراند؟ تحصن کنندگان هم تاکید کرده اند تا به داد این مسافران رسیده نشود، به دادخواهی شان ادامه می‌دهند. در این صورت، سرنوشت کودکان و سالخوردگان خانواده های این مسافران که شبانه در فضای سرد و مرطوب پارک زرنگار زندگی شان را سپری می‌کنند و امکان آن می‌رود که مبتلا شدن به مریضی، قربانی دیگری از این خانواده‌های بگیرد، چی‌می‌شود؟ در برابر این گونه فجایع چی کسی پاسخگو خواهد بود؟
